Mensenoffer

Drenthe kende in vroegere tijden een offercultuur. Niet alleen dieren en planten werden aan de goden geofferd in de hoop ze gunstig te stemmen, op verschillende plekken zijn ook mensenoffers gevonden. De zogenaamde veenlijken. Dat deze eeuwenoude lichamen zo goed in tact zijn gebleven, komt door de conserverende werking van het veen. Maar dat ze juist op die plekken zijn geofferd, in drassig gebied, is geen toeval: moerassen en vennetjes golden lange tijd als de doorgang naar een bovennatuurlijke wereld, de wereld van de goden en het dodenrijk. Als de mist opkwam, namen de Witte Wieven de mensen mee naar de andere zijde, zo geloofde men.

Het meisje van Yde is de bekendste van deze veenlijken. Over wat er met haar is gebeurd bestaan vele theorieën, maar precies weten we het niet. Tot nu toe. Want in Mammoet onthult spiritueel leider Urdward haar geheim. Waarom het meisje stierf, hoe ze stierf en wie haar doodde. Maar vooral: wat daar de betekenis van is. En wat wij daarvan kunnen leren. Nu. In onze tijd.

Het Hert van de Oostvaart

Regisseur en scriptschrijver Tom de Ket:

“Wij putten de aarde uit, wij bevuilen ons eigen nest. We némen alleen zonder iets terug te geven, terwijl we weten dat de aarde daaraan kapot gaat. Zelfs de natuur is tegenwoordig een gebruiksvoorwerp dat voor ons van nut moet zijn. Rust is een doel geworden op zich, de natuur een beleving. We razen er doorheen op onze mountainbikes en met onze stappentellers, en verwachten rendement in de vorm van ontspanning, zodat we ons vervolgens weer in de ‘ratrace’ van het bestaan kunnen storten. Wij koesteren een romantisch beeld van de natuur, terwijl we onze ogen sluiten voor de wrede kant. Kijk naar de Oostvaardersplassen. Eerst zetten we er een hek omheen, dan vinden we dat we moeten ingrijpen, vervolgens breekt er hysterie uit rond het afschieten. Het wordt hoog tijd dat het Hert van de Oostvaart zelf vertelt wat hij daarvan vindt!”